அத்தியாவசியமற்ற விடயமொன்றிற்கான வழக்கு

ருத் சுரேந்திரராஜ்

கொழும்பில் நடைபெற்ற ABBA இசைக்குழுவின் பாராட்டு இசைவிழாவைச்
சுற்றியுள்ள சமீபத்திய நிகழ்வுகள், கலையும் ஓய்வையும் பற்றிய
நீண்டகாலக் கேள்விகளை வெளிக்கொணர்ந்தன. மக்கள் விடுதலை
முன்னணியின் சில அரசியல் பிரதிநிதிகள் அந்தக் கச்சேரியில்
பங்கேற்றதற்கான பதில்கள் அனைத்தையும் முழுமையாகப்
பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவேன் என்று நான் கூற முடியாது என்றாலும், அதில்
ஆதிக்கமாக இருந்த விமர்சனப் பார்வை என்னை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியது.
பொதுமக்களின் உடனடி தேவைகள் மீது கவனம் செலுத்துவதாக வாக்குறுதி
அளித்து வந்த அரசியல்வாதிகள், தாங்கள் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட வேலையுடன்
நேரடி தொடர்பு இல்லாத கச்சேரி போன்ற ஓய்வு நிகழ்வில் பங்கேற்றதை
மையமாகக் கொண்டு, அவர்களை பாசாங்குத்தனமாகப் பார்த்தார்கள்.

இவ்வகை விமர்சனங்கள் கலைகளுக்குப் புதியவை அல்ல, குறிப்பாக
நடைமுறை மற்றும் நுண்கலைகளைப் பொறுத்தமட்டில் பார்க்கும்போதும்
இவ்வாறான விமர்சனங்கள் புதிதல்ல‌. பெரும்பாலும், கலைஞர்கள் தங்கள்
படைப்புகளை நியாயப்படுத்த வேண்டிய நிலைக்கு தள்ளப்படுகிறார்கள்,
ஏனெனில் அவை அத்தியாவசியமல்லவென்று கருதப்படுகின்ற சூழ்நிலை
காணப்படுகின்றது. உண்மையாகவே, பொழுதுபோக்கு அல்லது ஓய்வு என்ற
சொல்லுடன் தொடர்புடைய எதையும் அவசியமில்லாததாகவும், ஆகவே
எளிதில் புறக்கணிக்கக்கூடியதாகவும் பார்க்கும் நடைமுறையே நிலவுகிறது.
நீங்கள் படித்து கொண்டிருந்தாலும் சரி, வேலை செய்து கொண்டிருந்தாலும்
சரி, இந்த சூழ்நிலையே பொருத்தமாக இருக்கிறது. உண்மையில்,
பொழுதுபோக்கு, ஓய்வு, அல்லது சிருஷ்டிக்கான இடம் என்பவை நேரமோ
வளமோ இருந்தால் மட்டுமே அனுபவிக்க முடியும் என்பதாகவே
பெரும்பாலோர் கருதுகின்றனர்.

இந்த அர்த்தத்தில் நாம் வரலாற்றளவில் போதுமான ஆதாரங்களை
காணலாம். சில விதமான பொழுதுபோக்குகள் அல்லது ஓய்வு
நடவடிக்கைகள், குறிப்பிட்ட வாழ்க்கைமுறையை அனுபவிக்கக்கூடிய
நிலைக்கு உட்பட்டவர்களுடன் தொடர்புபடுத்தப்பட்டுள்ளன. ஓவியம்,
விளையாட்டு, இசை போன்றவற்றை அனுபவிப்பது, நீங்கள் பொருளாதார
ரீதியாக மேம்பட்டவராக இருக்கும் நிலையில் அல்லது ஒரு குறிப்பிட்ட
சமூக நிலைக்கு பிறந்தவராக இருக்கும் நிலையில் உங்களுக்கான
வாய்ப்புகள் அதிகமாக‌ உள்ளன‌. குறைந்த வருமானம் பெறும்
குடும்பங்களைச் சேர்ந்த கலைஞர்கள் அல்லது விளையாட்டு வீரர்களைப்
பற்றிய கதைகள் இருந்தால், அவை பெரும்பாலும் அவர்கள் எதிர்மறையான
சூழ்நிலைகளுக்கு எதிராக போராடி வந்ததற்கும், ஒருவேளை
அதிர்ஷ்டவசமாக ஒரு வாய்ப்பைப் பெற்றதற்குமான எடுத்துக்காட்டுகளாகவே
அமைகின்றன.

இந்தக் கண்ணோட்டத்தில் காணப்படும் சிக்கல் என்னவென்றால், அது
பெரும்பாலும் தவறான முடிவுகளுக்கே வழிவகுக்கிறது: ஒருவர்
பொருளாதார ரீதியாக‌ சீரான நிலையில் இருந்து பணத்தை சுதந்திரமாக
செலவிட முடியும் என்றாலோ, அல்லது ஒரு குறிப்பிட்ட சமூக வகுப்பைச்
சேர்ந்தவராக இருந்தாலோ மட்டுமே, ஓய்வு நேரம் அல்லது மாற்று
ஆர்வங்கள் சாத்தியமாகும் என்று நாம் நினைக்கிறோம். இந்தக் கோணத்தில்
இந்த விவாதத்தை தார்மீகமான அடைவொன்றுக்கு எடுத்துச் சென்றால்,
நமக்கு விழங்குவது யாதெனில்– ஏழைகளோ அல்லது உழைக்கும் மக்களோ
தங்கள் அடிப்படை தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்ய நேரடியாக சம்பந்தமில்லாத
செயல்களில் மகிழ வேண்டிய அவசியமில்லை என்பதையே நாம் சுட்டிக்
காட்டுகிறோம். ஒருவர் நாள்தோறும் வாழ்க்கையை வழிமொழிய‌
கடுமையாகப் போராடுகிறவராக இருந்தால், பொழுதுபோக்கும் ஓய்வும்
அவசியமற்றவை என்று நினைத்துக் கொள்வது வழக்கமாகிவிட்டது. ஆனால்
இந்த வகை எண்ணம் மிகவும் ஆபத்தானது, ஏனெனில் இது பணக்காரர்கள்
அல்லது ‘உயர்வமர்ந்தவர்களின்’ வாழ்க்கைக்கு அதிக மதிப்பை வழங்குகிறது.
மேலும், மனிதராக சுய‌மரியாதையுடன் வாழ்வதற்குப் பொழுதுபோக்கு
என்பது அவசியமல்ல என்ற பொய்யை ஆதரிக்கிறது.

இன்றைய மாணவர்களை நாம் நினைத்துப் பார்க்கும் பொழுது, இத்தகைய
ஏற்புமை மேலும் முக்கியத்துவம் பெறுகிறது. அவர்கள் அவர்களின் தகைமை
திரட்டினை (CV) சிறப்பாக உருவாக்கிக் கொள்ளவும், நல்ல வேலை
வாய்ப்புகளுக்குச் செல்லும் கதவைத் திறக்கவும், கல்விசாரா
செயல்பாடுகளில் ஈடுபட ஊக்குவிக்கப்படுகிறார்கள். ஆனால் இந்த விவாதம்
பெரும்பாலும் அதற்கப்பால் செல்லாது. கல்விசாரா நடவடிக்கைகள் அல்லது
ஓய்வுக்கான செயல்கள் ஒருவர் சிறந்த பணியாளராக மாற உதவக்கூடாது
என்று நான் கூறவில்லை. ஆனால் அதனால் நம்முடைய முழு
வாழ்க்கையும் நம்முடைய தொழில்துறையால் அல்லது எதிர்பார்க்கப்படும்
தொழிலால் மட்டுமே வரையறுக்கப்பட வேண்டுமா? மேலும், நமது தொழில்
வளர்ச்சிக்கு நேரடியாக பயனளிக்காத ‘அத்தியாவசியமல்லாத’ செயல்கள்
அனைத்தையும் நாம் விலக்க வேண்டுமா? மாணவர்கள் தங்கள் எதிர்கால
வேலை வாய்ப்புகளுக்குப் பயனில்லாத எதையாவது முக்கியத்துவம்
குறைவாகக் கருத வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை நாம் உருவாக்கும்போது,
அதன் விளைவாக என்ன நேரிடும்?

இந்த பயன்பாட்டுவாதக் கண்ணோட்டத்தில் நானும் சிந்திப்பதாக
அங்கலாய்த்துள்ளேன். சமீபத்தில் எனது வகுப்பு ஒன்றில், மாணவர்களில்
பலர் பள்ளி வாழ்க்கையில் பாரிய அளவிலான கல்விசாரா செயல்களில்
ஈடுபடவில்லை என்பதை நான் கண்டறிந்தேன். அதற்காக நான் அதிர்ச்சி
அடைந்ததோடு, அவர்கள் பல்கலைக்கழகத்தில் குறைந்தது சில
நடவடிக்கைகள் செய்து பார்க்கவேண்டும் எனவும் பரிந்துரை செய்தேன்.
பின்னர், நான் ஏன் அவர்களுக்கு அவ்வாறு கூறுகிறேன் என்பதற்கான
நியாயத்தை முன்வைக்க வேண்டிய நிலைக்கு வந்தேன். கல்விசாரா
நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுவது, அது தொடர்பான அனுபவங்களிலிருந்து
குழுப்பணி திறன்கள், சிக்கலான பணிகள் மற்றும் பல்வேறு தன்மையான
நபர்களுடன் பழகும் திறன்கள் ஆகியவை வளரும் என்பதுபோல பேசத்
தொடங்கினேன். ஆனால், அந்த அனுபவத்தைப் பற்றி பின்னர்
சிந்திக்கும்போது, மாணவர்களின் உள் உலகத்தை அல்லது மாற்று வாழ்க்கை
அனுபவங்களை அவர்களின் வேலைவாய்ப்பிற்குப் பயனளிக்கும் அல்லது அளிக்காத விடயங்களாகக் குறைத்துப் பார்த்த அனுகுமுறைக்கு நானும்
உட்பட்டிருப்பதை உணர்ந்தேன்.

நாம் ஒரு செயல் மதிப்புமிக்கதா இல்லையா என்பதைத் தீர்மானிப்பதில்
வேலைவாய்ப்பு மட்டுமே அளவுகோலாக இருக்க வேண்டும் என்று
அணுகும்போது, நம்மை அறியாமலே, மகிழ்ச்சி, அழகு, திருப்தி போன்ற பிற
அளவுகோள்கள் ஒரு செயலின் முக்கியத்துவத்தை நிர்ணயிக்கத்
தகுதியற்றவை என்ற எண்ணத்தை மாணவர்களுக்கு கட்டாயப்படுத்துகிறோம்.
நேரடி ஆதாயம் தராத செயல்களில் நேரத்தை செலவிடும் மாணவர்கள்
குற்றவுணர்வுடன் இருக்க வைக்கப்படக்கூடாது. அதற்கு பதிலாக, வாழ்வை
முழுமையாக அனுபவிக்க வேண்டுமானால், நாம் சந்திக்கும் அனுபவங்களை
பலவிதமான அளவுகளில் மதிப்பீடு செய்யக்கூடிய எண்ணப்போக்கை வளர்க்க
வேண்டும் என்பதை அவர்களுக்கு புரியவைக்க முயற்சிக்க வேண்டும்.

உண்மையில், உலகை பலவிதமான தரங்கள் மூலம் ஒருங்கிணைந்த
முறையில் மதிக்கக்கூடிய திறனை கொண்ட ஒருவர், சிக்கலான
உண்மைகளை சரியாக‌ புரிந்து கொள்ளக்கூடியவராக மாறுவார்.

இப்போது, வேலைவாய்ப்பு என்பதிலேயே அவர்களின் செயல்களை
முற்றிலும் திரும்பச் செலுத்தாமல், ஏன் மாணவர்கள் விரும்பும் செயல்களில்
அதிகமாக ஈடுபடவேண்டும் என்பதை நாம் ஏன் ஊக்குவிக்க வேண்டும்
என்பதற்கான அடிப்படை காரணத்தை நேரடியாகப் பார்ப்போம்.
நாம் கடைசியாக எப்போது, எதையும் இரண்டு முறை சிந்திக்காமல்,
உண்மையாக விரும்பி செய்யும் வேலை ஒன்றை செய்தோம்?
மகிழ்ச்சியளிக்கும் ஒரு காரியத்தில் முழுமையாக ஈடுபடுவதற்கான அந்த
ஆனந்தம் தான் நாம் மாணவர்களிடமிருந்து கைப்பற்றிக் கொண்டிருக்கும்
ஒரு விடயமாக இருக்கலாம். அதிக போட்டியுள்ள உலகத்தில் தொடர்ந்து
செயல்படுமாறு அவர்களை அழுத்தி நிறுத்துவதால், அவர்களின்
தனித்துவமும் தன்னம்பிக்கையும் முற்றிலும் அழிக்கப்படுவதாகத் தெரிகிறது.
அவர்கள் படிப்பு அல்லது வேலைக்குப் புறம்பாக
மகிழ்ச்சியடையக்கூடியவராக வளர முடியுமென்று முறையாக கற்றுக்கொள்ளவில்லை என்றால், வாழ்க்கையை அனுபவிக்க வேண்டிய
திறன் இல்லாத ஒரு தலைமுறையை உருவாக்குவோம். மேலும்,
மாணவர்கள் வாழ்க்கையில் எதிலும் சிறந்து செல்ல வேண்டிய
அவசியமில்லை என்று நினைவூட்டுவது மிகவும் கடினமாகிறது. பாடப்புறச்
செயல்களில் வேலைவாய்ப்பைக் கண்காணிக்கும் பார்வையின் மிகப்பெரிய
குறை என்னவென்றால், மாணவர்கள் படிப்பினைகளுக்கு புறம்பாக
எதையாவது செய்தால், அதனை முழுமையாக அல்லது மிக உயர்ந்த
அளவில் செய்யவேண்டும் என்று எண்ணுகிறார்கள், இல்லையெனில்
அவர்களது அந்தச் செயலை தொடர்வதற்கான நியாயம் கிடையாது என்று
தோன்றுவதாக அது மாறுகின்றது. பயிற்சி சிறந்ததாக்கும் – ஆனால் அவர்கள்
எடுத்துக் கொள்ளும் எல்லா விஷயத்திலும் சிறந்தவர் ஆகவேண்டியதல்ல
என்று அவர்களுக்கு சொல்ல நினைத்திருக்கிறோமா? உண்மையில், அவர்கள்
சரியாகச் செய்ய முடியாவிட்டாலும், அவர்கள் விரும்பும் செயல்களில்
ஈடுபட ஊக்குவிப்பதை நாம் திட்டமிட்டுக் கொண்டே தொடங்க வேண்டும்;
அவர்கள் பாதியில் உள்ள அல்லது தனக்குத் தொடர்பில்லாதவற்றில் சராசரி
மட்டத்தில் இருக்கும் மாணவர்களை புகழ்வதை விட இது நல்ல
அணுகுமுறையாகும்.

என் கருத்து என்னவென்றால், ஒரு செயலில் நித்தியமான‌ உணர்வின்றி
(அதாவது தீவிரமான உணர்வுக்கடலில் மூழ்க‌ முடியாமல்) இருப்பது, ஒரு
மாணவர் அந்த செயலுக்கு அணுகும் மிக மோசமான வழி ஆகும் – ஏனெனில்
நித்தியமற்ற‌ நிலை உங்களை ஒரு சிறந்த முடிவை கற்பனை செய்யவோ,
வேறுபட்ட ஒன்றை விரும்பவோ தேவையில்லாதவனாக ஆக்குகிறது.
மேலும், வாழ்க்கை எனப்படும் மிக ஆபத்தான, மேலும் ஆழமான இந்த
நித்தியத்துடன் போராட, நமது மாணவர்களின் ‘விருப்பங்களை’ – அவர்கள்
வெற்றி பெறுகிறார்களா என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல் – உற்சாகமாக
ஊக்குவிக்க நாம் சுறுசுறுப்பாக செயல்பட வேண்டியதுதான் சரியான வழியாக
இருக்கும் என நான் வாதிடுகிறேன். கல்விசாரா அல்லது ஓய்வு
நடவடிக்கைகளுக்கு விருப்பம் கொண்ட மாணவர்கள் கற்றலில்
ஆர்வத்தையும் அதிகரிக்க‌ ஊக்குவிக்கப்படுவார்; ஆனால் அலட்சியமாக‌
உள்ள மாணவர் அவர்களை ஈர்க்க எந்த வாய்ப்பையும் தரமாட்டார். நான் மிகவும் நம்பும் விடயம் யாதெனில், மாணவர்கள் தங்கள் கல்வி
அல்லது எதிர்கால வேலைவாய்ப்புக்கு அப்பால் உள்ள வாழ்வியல்களின்
பரப்புகளைக் கொண்ட வாழ்க்கையை ஊக்குவிப்பது, அவர்கள் இழப்பு மற்றும்
தோல்வியை எச்சரிக்கை மற்றும் மன உறுதியுடன் எதிர்கொள்ள உதவும்
என்பதாகும். சில சமயங்களில் நாம் தவறாக புரிந்துகொள்வது
என்னவென்றால், ஒரு விஷயத்தில் ஆர்வம் கொண்டிருந்தால் அதில்
எளிதாக வெற்றி பெறுவோம் என்ற தவறான நம்பிக்கை. ஆனால் நம்மில்
பலர் தோல்வி அல்லது மன்னிப்பு என்ற வடிவத்தை கவனிக்காமல்
இருக்கிறோம் அல்லது அதை முறையாக கவனிக்க மறுக்கிறோம். கல்வி
அல்லது வேலைவாய்ப்பில் தோல்வி மிகப்பெரிய தாக்கங்களை
ஏற்படுத்தலாம் என்றாலும், மாணவர்கள் வாழ்க்கையின் ஒரு இயல்பான
பகுதியான தோல்விக்காகத் தங்களைத் தயார் செய்யக் கூடிய மாற்று வழி
இருக்க வேண்டாம் என நாம் நினைக்கலாமா? நான் பிடிக்காத ஒன்றை
தவிர்க்காமல் முயற்சி செய்து இருப்பது, மனநிம்மதியை பெறுவதற்கான ஒரு
சிறந்த வழியாக இருப்பதாக கருதுகின்றேன்.

ABBA நிகழ்வைச் சுற்றியுள்ள விவாதங்கள் எனக்கு நினைவூட்டியது
என்னவென்றால், கல்விசாரா செயற்பாடுகள் அல்லது ஓய்வு நடவடிக்கைகள்
எவ்வளவு முக்கியமானவை என்று நாம் எளிதாக மறக்கிறோம் என்பதுதான்.
‘அத்தியாவசியமற்றவை’ என்று நினைக்கப்படும் இவை பெரும்பாலும் நமது
வேலை அல்லது படிப்புக்கு அப்பால் உண்மையான மகிழ்ச்சியை
கண்டுபிடிக்க உதவுகின்றன. வாழ்வின் பிற பகுதிகளை அனுபவிப்பதற்கான
நேரமும் இடமும் உருவாக்கிக் கொள்வதில் குற்றவுணர்வு கொள்ள
தேவையில்லை என்பதையும் சில சமயங்களில் நினைவூட்டிக் கொள்வது
நல்லது.