මානව ශාස්ත්‍ර හා සමාජ විද්‍යා විසින් ප්‍රමාණවත් තරමට වතුර බොර කර ඇත්ද?
අන් කවරදාටත් වඩා අද වන විට මානව ශාස්ත්‍ර හා සමාජ විද්‍යාවන් ප්‍රහාරයට ලක්වෙමින් තිබේ. එම විෂයන්හි ප්‍රදානය කරන උපාධි වල අදාලත්වය හා ප්‍රයෝජනවත් භාවය ද සතර අතින් ප්‍රශ්න කිරීමට ලක්වෙමින් පවතී. මෙම උපාධිධාරීන් සඳහා රජයේ සීමිත මූල්‍ය සම්පත් වැය කිරීම (‘නාස්ති කිරීම’) වටින්නේද යන්න තවත් ප්‍රශ්නයකි.මේ උපාධි පාඨමාලා වලට යම් ‘වටිනාකමක්’ එකතු කිරීම සඳහා ඒවාට මෘදු කුසලතා කොටසක් ඇතුළත් කිරීම මේ වෙනුවෙන් මේ මොහොතේ ගනිමින් පවතින පියවරකි. මෙහි පදනම් උපකල්පනය වන්නේ මෙම පාඨමාලා වලින් කිසිදු කුසලතාවයක් ලබා නොදෙන බව හෝ එසේ ලබාදෙන කුසලතා වල කිසිදු වටිනාකමක් නැති බවය. මීට අවුරුද්දකට දෙකකට ඉහත පැවති උසස් අධ්‍යාපනය පිළිබඳ තීරණ ගැනීමේ ඉහළ මට්ටමේ රැස්වීමකදී, රාජ්‍ය විශ්ව විද්‍යාල වල මානව ශාස්ත්‍ර හා සමාජ විද්‍යා දෙපාර්තමේන්තු වල නියෝජිතයන් ඉදිරියේම එක් ප්‍රකට පුද්ගලයකු කියා සිටියේ මෙම පීඨ වලට පැමිණෙන්නේ ‘පමා වී සංවර්ධනය වූ’ පිරිසක් බවයි. මානව ශාස්ත්‍ර හා සමාජ විද්‍යාවන් පිළිබඳ ආකල්පය විදහා පෑමට මීට වඩා හොඳ උදාහරණයක් තිබිය හැකිද?
