කුප්පි කතා

ලක්ෂ හැට නවයක ජනතාව මෙම ජනාධිපතිවරයා කෙරෙහි තම විශ්වාසය තබන්නේ ‘විනය ගරුක’ සමාජයක් බිහි කරීම උදෙසාය. එහිදී ජනතාවගේ අදහස වූයේ තමාද ඇතුළු අනෙකුත් පුරවැසියන්ට විනයක් නොමැති බවත් ඒ විනය ගොඩනඟා ගැනීම සඳහා වෙනත් බාහිර පාර්ශවයක පිහිට අවශ්‍ය බවත්ය. ඒ බාහිර පාර්ශවය විය යුත්තේ හිටපු හමුදා නිලධාරියෙක් සහ වසර තිහක පමණ කාලයක් තිස්සේ පැවති යුද්ධය නිමාකළ, ‘යුධ ජයග්‍රහණයේ’ ප්‍රධාන නියමුවෙකු වූ ජනාධිපති අපේක්ෂකයා සහ ඔහු විසින් මෙහෙයවනු ලබන ආණ්ඩුවක් බවට බහුතර ජනතාව යෝජනා කරනලදි. මෙය අහම්බයක් නොවෙයි.

රට යළි ගොඩනැගීමට සහ එහි අර්බුද ජය ගැනීමට නම් ව්‍යුහය සහ ක්‍රියාවලිය තුළ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී වන ශක්තිමත් නෛතික, ආර්ථික සහ රාජ්‍ය ආයතන පද්ධතියක් අවශ්‍ය වේ. එවැනි උත්සාහයක් සඳහා අධ්‍යාපනය ප්‍රධාන කාර්යභාරයක් ඉටු කරනු ලබයි.

සිවමෝහන් සුමති   වසංගතයක් මධ්‍යයේ කුප්පි කතා මේ වනවිට අඩවසරකට ලඟා වෙමින් පවතී. මෙම මාසවලදී රට කොවිඩ් අර්බුදය නම් මඩ ගොහොරුවක, සහ ආර්ථික පසුබෑමක ගිලී යන අයුරු අපි දුටුවෙමු. එය විරෝධතා සහ ප්‍රතිවිරෝධතාවල සටන් බිමක් ද වී ඇත. පසුගිය වසරේ වැඩි කාලයක් පුරා මෙම කොලමේ ලේඛකයෝ, වසංගතය නිර්මාණය කර ඇති හෝ උත්සන්න කර ඇති ගැටළු පිළිබඳව;

‘විචාරාත්මක චින්තනය’ යනු සාමාන්‍ය සහ උසස් අධ්‍යාපනය තුළ බහුලව දක්නට ලැබෙන යෙදුමකි. මෙම වාක්‍ය ඛණ්ඩය අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනවල ද නිතර දක්නට ලැබේ. අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරණ පිළිබඳ සාකච්ඡා කරන බොහෝ දෙනෙක් එය ප්‍රධාන කුසලතාවයක් ලෙස සලකති. අධ්‍යාපනය ප්‍රධාන වශයෙන් ඵලදායී ශ්‍රම බලකායක් බිහිකිරීමේ මෙවලමක් ලෙස දකින පිරිස් ද එය ධනාත්මක ගුණාංගයක් ලෙස දකිති.

අධ්‍යාපනයේ භූමිකාව සහ අරමුණ, ඔවුන් අධ්‍යයනය කරන අධ්‍යයන පථය(න්) සිසුන් විසින් වටහා ගන්නා ආකාරය මෙන්ම, වැළඳ ගන්නා දෘෂ්ඨිවාදයද විශ්වවිද්‍යාලයක උගන්වනු ලබන විෂය මාලාව මඟින් හැඩගස්වයි. විෂය මාලාව ප්‍රතිරෝධයේ මාර්ග නිර්මාණාත්මකව කැටයම් කරන අඩවියක් ද විය හැකිය.

බොහෝ කලා උපාධිධාරීන් ඉංග්රීතසි දැනුම නොමැතිකම නිසා රැකියා විරහිතව සිටින බව පෞද්ගලික අංශය පවසයි. විශ්වවිද්යාිලය තම සිසුන් තුළ ඉංග්රීිසි කුසලතා ඇති කිරීමට අසමත් වීම කලා හා මානව ශාස්ත්රස උපාධි අදාළ නොවීමේ ඒකාකෘතිය ශක්තිමත් කිරීමක් ලෙස සලකනු ලැබේ. කලා උපාධිධාරියා මහජන පරිකල්පනය තුළ අසාර්ථක ලෙස ගොඩනඟන ආකාරය සහ විශ්වවිද්යාමලය තුළ ඉංග්රීසසි භාෂාව ඉගැන්වීම සඳහා වඩාත් විවේචනාත්මක අධ්යා පනික ප්රදවේශයක අවශ්ය තාවය වෙත මෙහිදී මම අවධානය යොමු කරමි.

අපගේ විශ්වවිද්‍යාල තුළ ප්‍රචණ්ඩත්වය පිළිබඳ සාකච්ඡා කිරීමේදී, සංවාදය සැමවිටම නවකවදය වෙත යොමු වේ. උපකුලපතිවරයෙකු හෝ නියමයන්ට අනුගත නොවන කාර්ය මණ්ඩල සාමාජිකයකු අත්තනෝමතික ලෙස සේවයෙන් පහ කිරීම වැනි ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියා පිළිබඳව ද අපෙන් සමහරෙක් සාකච්ඡා කරති. නමුත් පන්තිය, ස්ත්‍රී පුරුෂ සමාජභාවය සහ ජනවාර්ගිකත්වය මත පදනම්ව විශ්වවිද්‍යාල පද්ධතිය තුළ අප එදිනෙදා අත්විඳින හිංසනය අදෘෂ්‍යමානව පවතී.

විශ්විද්‍යාල යටත්විජිතහරණය කිරීම පිළිබඳ සාකච්චාව ගෝලීය දකුණේ පමණක් නොව උතුරේද විශ්වවිද්‍යාල වල ප්‍රචලිත වෙමින් පවතී. ඒ සාකච්චාව අලුත් වන අතර බොහෝ කාරණා තවමත් ඇත්තේ අවබෝධ කරගැනීමට දරන උත්සාහයන් මට්ටමේය. බටහිර අධිරාජ්‍යවාදී පාලනයේ සංස්කෘතික යටත් කරගැනීමේ මාදිලියක් ලෙස ඇරඹුන උසස් අධ්‍යාපන ආයතන නිදහසෙන් පසුත්, තවමත් අධිරාජ්‍යවාදී සෙවනැලි වලින් වැසී පවතී.

රාජ්යි විශ්ව විද්‍යාල පිලිබඳව ඇති මූලික චෝදනාව වන්නේ ඒවායින් බිහි කරන විද්‍යාර්ථීන්ට රැකියා ලබාගැනීමට ඇති නොහැකියාවයි. ලාංකීය ආණ්ඩු මගිනුත්, ලෝක බැංකුව මගිනුත් දශක කිහිපයක් තිස්සේ මෙය එම විද්‍යාර්ථීන්ගේ ඉංංග්‍රීසි භාෂාවේ අඩුකම සහ පරිගණක හසුරුවීමේ නොහැකියාවට ලඝු කිරීමට වෑයම් කර ඇත.

ඉහත ප්‍රශ්නයට ඍජු පිළිතුරක් දෙන්නට කලා පීඨ වලට අනුබද්ධ සියල්ලන්ටම එල්ල වන පීඩනය එන්න එන්නටම දරුණු වෙමින් තිබේ. නමුත් ඊට ප්‍රථම එම ප්‍රශ්නය දෙස නැවත හැරී බැලීමක් සිදුකළ යුතුය. මන්දල අපේ පිළිතුරු වල ස්වභාවය තීරණය වන්නේ ඒවාට මූලික වන ප්‍රශ්න මඟින් බැවිනි.