ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රධාන ජනගහන කේන්ද්‍රයන් වල සහ ඉන් පිටත අධ්‍යාපනයට ප්‍රවේශ වීමේ විෂමතා පවතින බව සත්‍යයකි. මධ්‍යයේ සහ පරිධියේ අධ්‍යයන ප්‍රමිතීන්ගේ විෂමතා පිළිබඳ අපි සාකච්ඡා කරන නමුත්, මධ්‍යයෙන් පිටත අධ්‍යාපනයට ප්‍රවේශය කෙබඳුදැයි සිතීමට අප අවධානය යොමු කොට ඇතිද? විෂයමාලා සංශෝධන හරහා සිදුවන ප්‍රමිතිකරණය පරිධියේ සිසුන්ගේ අධ්‍යාපන ප්‍රවේශය සහ ප්‍රමිතීන් ඉන්ද්‍රජාලික ලෙස වැඩිදියුණු කිරීමට යන්නේද?
විශ්වවිද්‍යාලය තුළ වාර්ගික හා ආගමික සුළුතර සිසුන් සහ කාර්ය මණ්ඩලය සඳහා පවතින අවකාශයන් මොනවාද? මෙම කණ්ඩායම්වල සිසුන්ට සහ කාර්ය මණ්ඩලයට තමන්ව විවෘතව හඳුනා ගැනීමට, ඔවුන්ගේ අනන්‍යතාවයන් ප්‍රකාශ කිරීමට, දෘශ්‍යමාන වීමට නිදහස සහ ආරක්ෂාව තිබේද? විශ්වවිද්‍යාල ව්‍යුහයන්, ප්‍රතිපත්ති, සංස්කෘතිය සහ ප්‍රජාව තුළ ඇති ආකල්ප විසින් එවැනි පුද්ගලයන්ට සතුරුකමකින් හෝ කොන් කිරීමකින් තොරව ජීවත් වීමට, එමෙන්ම සමාන අයිතිවාසිකම්, වරප්‍රසාද සහ අවස්ථාවන් භුක්ති විඳීමට හැකි බව සහතික කරන්නේද?
පශ්චාත් යටත්විජිත සමාජ සඳහා අධ්‍යාපනය, යටත්විජිතහරණයේ ප්‍රධාන අංශයකි. මෙය අහම්බයක් නොවන්නේ අධ්‍යාපනය යටත් විජිතකරණයේ ප්‍රධාන මෙවලමක් වූ නිසාය. කෙසේ වෙතත්, අධ්‍යාපනය නැවත ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීමේ ප්‍රමුඛතාවය ලෙස අප එහි පුළුල් අර්ථයෙන් යටත්විජිතහරණය හඹා යන අතරම, එම අදහස බුද්ධිමය වශයෙන් දුර්වල කරන ප්‍රාදේශික ස්වදේශිකවාදයෙහි ග්‍රහණයට නතු වීම පිළිබඳව ද ප්‍රවේශම් විය යුතු වේ.
රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාලයකට ඇතුළත් වූ විශේෂ ඉගෙනුම් අවශ්‍යතා සහිත ඉහළ දක්‍ෂතා ඇති ශිෂ්‍යයෙකු වූ ලකී, තමා නින්දාවට, ශාරීරික දඬුවම්වලට, සහ මාස තුනක පන්ති තහනමකට මුහුණ දී, අවසානයේ නිවසින් පැන ගොස් රැඳවුම් මධ්‍යස්ථානයක නතර වූ අයුරු සිහිපත් කළේ එසේය.
අප අතර ප්‍රචණ්ඩත්වය හා සබැඳි ප්‍රධාන අංශයක් වන්නා වූ, නමුත් කතාබහට ලක් නොවන එකක් ලෙස ලිංගික හිරිහැර සහ ලිංගික ප්‍රචණ්ඩත්වය හඳුනා ගත හැක. අප වාසය කරන පුරුෂ මූලික ව්‍යුහයන් තුළ, ස්ත්‍රීය සහ ස්ත්‍රීත්වය සාපේක්ෂව යටහත් තැනක තබා ඇත.
නව පර්යේෂණ ශාස්ත්‍ර පීඨවලින් බිහිනොවන බවට චෝදනාව රාජ්‍ය විශ්ව විද්‍යාලවලට එරෙහිව, විශේෂයෙන්ම මානව ශාස්ත්‍ර සහ සමාජ විද්‍යා ක්ෂේත්‍ර වලට එරෙහිව, වසර ගණනාවක් තිස්සේ නැගෙන්නකි. ඒවායින් බිහිවන පර්යේෂණ ප්‍රමාණය, ඒවායේ ප්‍රමිතිය, වෙනත් පීඨවලට සාපේක්ෂව මෙම පීඨවල විද්වතුන්ගේ ඵලදායිතාවය යන විවිධ ප්‍රශ්න නිතරම අපට අසන්නට ලැබේ.
හසිනි ලේකම්වසම් ලංකාවේ උසස් අධ්‍යාපනය ප්‍රතිසංස්කරණය කළ යුතු බවට විවාදයක් නැතත්, ‘ආකෘතිකරණය’ – නොඑසේ නම් පාඩම දැඩි ආකෘතියකට සිර කිරීම තුළින් ගුරුවරුන්ගේ කාර්ය සාධනය මැනීම – ඔස්සේ එය සිදුකළ හැකිද යන්න ගැටළුවකි. මෑතකදී හඳුන්වා දෙන්නට යෝජනා වූ එවැනි ආකෘති පත්‍ර කිහිපයකින් අපේක්ෂා කෙරුණේ සමාසිකයේ උගන්වන සියළු පාඩම් සඳහා ඉතා විස්තරාත්මක පාඩම් සැලැස්මක් ඉදිරිපත් කිරීමය. එහිදී …
ලක්ෂ හැට නවයක ජනතාව මෙම ජනාධිපතිවරයා කෙරෙහි තම විශ්වාසය තබන්නේ ‘විනය ගරුක’ සමාජයක් බිහි කරීම උදෙසාය. එහිදී ජනතාවගේ අදහස වූයේ තමාද ඇතුළු අනෙකුත් පුරවැසියන්ට විනයක් නොමැති බවත් ඒ විනය ගොඩනඟා ගැනීම සඳහා වෙනත් බාහිර පාර්ශවයක පිහිට අවශ්‍ය බවත්ය. ඒ බාහිර පාර්ශවය විය යුත්තේ හිටපු හමුදා නිලධාරියෙක් සහ වසර තිහක පමණ කාලයක් තිස්සේ පැවති යුද්ධය නිමාකළ, ‘යුධ ජයග්‍රහණයේ’ ප්‍රධාන නියමුවෙකු වූ ජනාධිපති අපේක්ෂකයා සහ ඔහු විසින් මෙහෙයවනු ලබන ආණ්ඩුවක් බවට බහුතර ජනතාව යෝජනා කරනලදි. මෙය අහම්බයක් නොවෙයි.
රට යළි ගොඩනැගීමට සහ එහි අර්බුද ජය ගැනීමට නම් ව්‍යුහය සහ ක්‍රියාවලිය තුළ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී වන ශක්තිමත් නෛතික, ආර්ථික සහ රාජ්‍ය ආයතන පද්ධතියක් අවශ්‍ය වේ. එවැනි උත්සාහයක් සඳහා අධ්‍යාපනය ප්‍රධාන කාර්යභාරයක් ඉටු කරනු ලබයි.
සිවමෝහන් සුමති වසංගතයක් මධ්‍යයේ කුප්පි කතා මේ වනවිට අඩවසරකට ලඟා වෙමින් පවතී. මෙම මාසවලදී රට කොවිඩ් අර්බුදය නම් මඩ ගොහොරුවක, සහ ආර්ථික පසුබෑමක ගිලී යන අයුරු අපි දුටුවෙමු. එය විරෝධතා සහ ප්‍රතිවිරෝධතාවල සටන් බිමක් ද වී ඇත. පසුගිය වසරේ වැඩි කාලයක් පුරා මෙම කොලමේ ලේඛකයෝ, වසංගතය නිර්මාණය කර ඇති හෝ උත්සන්න කර ඇති ගැටළු පිළිබඳව; …
හදිසි අවස්ථා තත්වය: අධ්‍යාපනය ප්‍රජාතන්ත්‍රීකරණය කිරීම Read More »
